بدون عنوان

قبل ترها که هنوز مادر نشده بودم اگه بچه ای کار بدی انجام میداد وماماناشون سکوت میکردن یا تشر کمی میزدن میگفتم اینا چقد خونسردن.چرا حسابی دعواش نمیکنن.

الان که خودم مادر شدم میبینم حال خودمم عین همون مادرهاست.

کار بد میکنی زیاد دلم نمیاد دعوات کنم.

همه کارهاتو به حساب کنجکاویت میذارم،میگم بذارین بچه ام دنیارو کشف کنه.بذار خودش بفهمه که توپ رو پرت کنه وچیزی بشکنه این میشه عاقبتش نه اینکه من هنوز انجام نداده بهت هشدار بدم وحساستر شی.گرچه قبلش یه توضیح واضح در مورد معایب توپ بهت میگم.

نه که کامل از تربیتت غافل باشم ولی گیر الکی بهت رو هم نمیتونم تحمل کنم.

مداد رو قبول نداری وباید با خودکار یا یه چیز پر رنگ نقاشی بکشی،هی میگن وای خودکار میماله به اینور واونور،به این فکر نمیکنن که بچه ام کشف کرده که این پر رنگ تره،معنای رنگ رو فهمیده،منم میگم عیبی نداره خودم پاکش میکنم.به شعورت احترام نمیذارن که با گفتن یکبار بهت که به جایی نمال شما درک میکنی ونمیمالی.

گاهی ت.پ وتشرهای بقیه رو تحمل ندارم وناراحت میشم.خدارو هزار بارشکرکه از اول بچه شیطونی نبودی.هیچ وقت از شیطنتت کسی ننالیده.وگرنه گمونم با همه ترک رابطه میکردم.

مادریم دیگه.مادرها حالمو میفهمن.